Μια ταινια της Αντουανεττας Αγγελιδη

(1997)

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ

Ντοκιμαντέρ-κολλάζ αποσπασμάτων ελληνικών ταινιών από το 1967 ως το 1997. Συνθέτει και αντιπαραθέτει, ανιχνεύει διαφορές και ομοιότητες, κατασκευάζοντας ένα διάλογο ανάμεσα στις ίδιες τις ταινίες. Τα Αποσπάσματα δημιουργήθηκαν το 1997 ως μέρος της ακτιβιστικής παρέμβασης του Σωματείου Ελλήνων Σκηνοθετών-Παραγωγών Κινηματογράφου (νυν: ΕΣΠΕΚ) «Ο ελληνικός κινηματογράφος είναι εδώ!», στη διάρκεια του 38ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Περιλαμβάνει τουλάχιστον ένα απόσπασμα ταινίας από κάθε μέλος του σωματείου.

ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΡΙΑΣ

Ανθολόγηση από ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου.

Αποσπάσματα, ψήγματα, θραύσματα, ανάσες, σιωπές και ρυθμοί.

Η βασική συνθετική αρχή για το έργο που επιχείρησα είναι να ανιχνευτούν τα βλέμματα. Το διαφορετικό βλέμμα του σκηνοθέτη. Η θέση του σκηνοθέτη. Ελεύθερος συνειρμός βλεμμάτων.

Και μετά: τι μένει όταν φεύγει η πρώτη αφήγηση;

Αφέθηκα να αφουγκραστώ τις ταινίες. Ν’ ανιχνεύσω πυκνώσεις διαφόρων ειδών. Να οδηγηθώ στην οργάνωση του κόσμου που υποθέτουν. Στην ψυχή των έργων, βύθιση και πύκνωση. Με οδηγό τη στιγμή κάθε φιλμ. Και αυτές οι στιγμές έλκουν άλλες δίπλα τους. Έτσι άρχισε ένας εσωτερικός διάλογος ανάμεσα στις ταινίες. Αρχίζει να εγκαθιδρύεται μια αφήγηση ανάμεσα στις αφηγήσεις. Μια νέα αφήγηση πέρα και διαμέσου των αφηγήσεων. Αναδυόταν ένα νόημα πολλαπλό. Η αποδοχή της πολυφωνίας έτεινε να σχηματίσει μια νέα οντότητα. Ένας λόγος – αντίλογος, ένας διάλογος ανάμεσα στα έργα, ανάμεσα στους σκηνοθέτες.

Και ενώ δεν υπάρχει πρόσθετο από το υλικό σχόλιο, δημιουργείται ένα εσωτερικό σχόλιο, ένα αυτοσχόλιο.

Κι ενώ οι θεματικές ενότητες έχουν εγκαταλειφθεί, τα θέματα ξαναδημιουργούνται με συνεχή διείσδυση, χωρίς συνεχή διεκδίκηση. Τα θέματα όπως και ο χρόνος πάνε μπρος-πίσω φανερώνοντας μια οντότητα, την εσωτερική έκφανση μιας εποχής.

Αντουανέττα Αγγελίδη 26/11/1997 (στο φυλλάδιο που συνόδευε την ταινία)

Η ανθολόγηση δεν έχει ως άξονα ούτε χρονικές ούτε θεματολογικές ενότητες. Αποτελεί θα λέγαμε ένα διάλογο ανάμεσα στα έργα των σκηνοθετών με αρχή συνθετική αυτά που μένουν όταν φεύγει η πρώτη αφήγηση, η αφήγηση δηλαδή της ιστορίας. Στην ουσία πρόκειται για ψήγματα, όπως οι ανάσες, οι σιωπές και οι ρυθμοί, που συνήθως περνούν απαρατήρητα.

Αντουανέττα Αγγελίδη, Νοέμβριος 1997 (συνέντευξη στην Κάτια Αρφάρα, στο Βήμα)

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

ΠΡΟΒΟΛΕΣ

• Μουσείο Design Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της ακτιβιστικής πρωτοβουλίας «Ο ελληνικός κινηματογράφος είναι εδώ!» του Σωματείου Ελλήνων Σκηνοθετών-Παραγωγών Κινηματογράφου (νυν: ΕΣΠΕΚ), στη διάρκεια του 38ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1997)
• 1ο Φεστιβάλ Μεσογειακού Ντοκιμαντέρ της Σάμου (πρώτη περίοδος – 1998)

ΚΡΙΤΙΚΗ

«Θα την χαρακτήριζα περισσότερο σαν ένα πείραμα που δείχνει ότι είμαστε όλοι ενωμένοι παρά μια αναδρομή ιστορικού χαρακτήρα»

Βασίλης Βαφέας, σε συνέντευξη στο Βήμα, Νοέμβριος 1997