Μια ταινια της Αντουανεττας Αγγελιδη

(1976)

ΣΥΝΟΨΗ

Νερό και φωτιά – μητρότητα.

Πολλαπλό κολλάζ κινούμενων και στατικών εικόνων, εμπνευσμένο από το σουρεαλιστικό μυθιστόρημα-κολλάζ Une semaine de bonté [Μια εβδομάδα καλοσύνης] του Max Ernst. Η ταινία παίρνει τον τίτλο της από το δεύτερο κεφάλαιό του: L’eau [Το νερό]. Κομμάτια από τις γκραβούρες-κολλάζ του Ernst, από τα κεφάλαια «νερό» και «φωτιά», συντίθενται σε καινούρια κολλάζ, πάνω στα οποία ταξιδεύει ή στέκεται η κάμερα. Η κάμερα μπαίνει μέσα στην ένατη γκραβούρα του «νερού», και ταξιδεύει πάνω στην ξαπλωμένη γυναίκα και τον ηδονοβλεψία. Οι γυναίκες-δράκοι της «φωτιάς» μπλέκονται σε νέες συνθέσεις.

Μέσα σε ένα κολλάζ σύγκρουσης των δυο στοιχείων, ανοίγει ένα πλαίσιο, όπου ένα μπιμπερό ανεβοκατεβαίνει κάθετα και ρυθμικά, ταΐζοντας ένα αθέατο μωρό. Οργασμός ή βιασμός; Από πίσω ακούγεται ρυθμικά ένα τρομαχτικό παιδικό τραγουδάκι που συνέθεσε η ίδια η Αγγελίδη. Η ταινία ήταν αρχικά μέρος μιας σπονδυλωτής, συλλογικής ταινίας, όπου είχε θέση σεκάνς-ονείρου. Έχει χαθεί.

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΡΙΑΣ

Στην πρώτη εγκυμοσύνη μου άρχισα να θυμάμαι τη δική μου παιδική ηλικία, και να σκέφτομαι για πρώτη φορά τη μητρότητα και τί θα ήθελα να κάνω διαφορετικά.

Την παρτιτούρα της ταινίας συνέθεσα στην κλινική που βρισκόμουν για μια επιπλοκή της εγκυμοσύνης.

Η ταινία L’eau, μαζί με την ταινία L’histoirécrite, ήταν οι πρώτες μου απόπειρες πάνω στην αντιστικτική χρήση της κινηματογραφικής ετερογένειας, αλλά και στην ενσωμάτωση του υλικού της παιδικής ηλικίας, που χαρακτηρίζουν έκτοτε το έργο μου. Είναι επίσης οι μόνες ταινίες στις οποίες κινηματογραφώ πίνακες –αν και στο L’eau τους κομματιάζω και τους κολλάω σε νέες συνθέσεις. Στις υπόλοιπες ταινίες μου, η σχέση με τη ζωγραφική βασίζεται σε μια πολλαπλή αποδόμηση και μετατροπή των στοιχείων των πινάκων, που σκηνοθετούνται εξαρχής σε νέες εικόνες, στο χώρο.

Δεν ξανα-κινηματογράφησα δισδιάστατους πίνακες.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΡΙΑ

Αντουανέττα Αγγελίδη 2024