Μια ταινια της Αντουανεττας Αγγελιδη

(1975)

Δυο πλάνα με ηθοποιούς πλαισιώνονται από την γκραβούρα «Δράση» από τη σειρά Ένα γάντι του Max Klinger, και τον πίνακα Γιγάντιες Μέρες του René Magritte.

Ως ηχητικό υπόστρωμα, συνυπάρχουν παράλληλα αποσπάσματα από τις Θέσεις στον Feuerbach του Karl Marx και από ένα εγχειρίδιο εκμάθησης γαλλικών, καθώς και η κλίση στα γαλλικά των ρημάτων είμαι, έχω, κατέχω, πετώ. Είναι η πρώτη φορά που η Αγγελίδη χρησιμοποιεί την αντίστιξη πολλαπλών οπτικών και ηχητικών κειμένων, μια τεχνική που θα εξελίξει στη συνέχεια του έργου της. Η ταινία έχει χαθεί.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ-ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΡΙΑΣ

Ήταν δυο φωτογραφίες, μια στην αρχή και μια στο τέλος και στη μέση υπήρχαν δυο πλάνα με ηθοποιούς. Στο ένα από αυτά, ένας άντρας έμπαινε από την κάτω αριστερή πλευρά του κάδρου κι έβγαινε πάνω δεξιά, πατώντας στη λέξη L’histoiréctite (Η γραμμένη ιστορία), σαν μια κουκίδα που ανεβοκατέβαινε. Στο δεύτερο υπήρχε το γκρο πλάνο μιας γυναίκας (το μέτωπο και το σαγόνι δεν φαίνονταν), ενώ ταυτόχρονα ακούγονταν οι εξής τρεις ήχοι: (1) μια παιδική φωνή να κλίνει τα ρήματα είμαι, έχω, κατέχω, πετώ στον ενεστώτα, παρελθόντα και μέλλοντα, (2) το μάθημα γαλλικών των αρχαρίων, «αυτός είναι ο μπαμπάς, αυτή είναι η μαμά, αυτό είναι το παιδί, αυτός είναι ο σκύλος» από τη φωνή του δασκάλου (κυρίου) και (3) ο ασυνεχής ήχος καθώς η γυναίκα διαβάζει την 3^η και 8^η θέση του Φόιερμπαχ.

Έτσι, για πρώτη φορά διαπίστωνα τις συνθετικές δυνατότητες των αλληλοεπιτιθέμενων ήχων· και όταν στο τέλος η εικόνα ήταν ο πίνακας του Μαγκρίτ Les jours gigantesques (Οι γιγάντιες μέρες), δηλαδή μια γυναίκα που έσπρωχνε έναν άντρα που βρισκόταν μέσα της, σπρώχνοντας έτσι τον εαυτό της, ενώ την ίδια στιγμή ακουγόταν ένα ρήμα αλλά και απαγγέλλονταν οι τυπικές οικογενειακές σχέσεις («εγώ είμαι ο μπαμπάς, έχω την πίπα, κάθομαι στην πολυθρόνα και διαβάζω εφημερίδα, αυτή είναι η μαμά που πλέκει, αυτό είναι το κοριτσάκι που παίζει με την κούκλα, αυτός είναι ο γιος που παίζει με το τρένο»), αυτός ο συνδυασμός γινόταν ιδιαίτερα ενδιαφέρων. Ενώ δηλαδή οι τρεις αυτοί διαφορετικοί ήχοι δεν ασκούσαν καμία κριτική στον εαυτό τους, η σχέση ανάμεσά τους αποκτούσε μια τρομακτικά κριτική διάσταση.

Αντουανέττα Αγγελίδη, Σύγχρονος Κινηματογράφος 17/18 1978

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΡΙΑ